១. ព្យញ្ជនៈ “ស”
“ស” ជាព្យញ្ជនៈទី៥ ក្នុងសេសវគ្គ នៃព្យញ្ជនៈទាំង៣៣តួ
+នៅក្នុងវចនានុក្រមខ្មែររបស់សម្តេចសង្ឃរាជ ជួន ណាត (ពុទ្ធសាសនបណ្ឌិត្យ) បានពន្យល់ពាក្យ “សង្សារ” ដូចខាងក្រោម៖
-ពាក្យ “សង្សារ” ( អានថា សង់សា ) ( ន. ) (សំ. បា. សំសារ) ដំណើរអន្ទោលទៅមក, ដំណើរអន្ទោលកើតស្លាប់មិនឈប់មិនស្រាក : សង្សាររបស់ពួកពាល វែងឆ្ងាយឥតអ្វីប្រៀប ។ ខ្មែរប្រើសំដៅសេចក្ដីថា “ស្ត្រីជាគូកំសត់; ស្ត្រីជាសហាយស្មន់” ក៏មាន : ស្រីនុ៎ះជាសង្សាររបស់គេ ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. សង់-សារ៉ៈ, ដូចជា : សង្សារចក្រ ដំណើរអន្ទោលកើតស្លាប់ៗ កើតវិញដូចជាកង់ ។ សង្សារទុក្ខ ទុក្ខក្នុងសង្សារ, ទុក្ខព្រោះដំណើរអន្ទោលកើតស្លាប់ ។ សង្សារទោស ទោសក្នុងសង្សារ, ទោសសម្រាប់សង្សារ ។ សង្សារព័ន្ធន៍ (-ព័ន) ចំណងគឺសង្សារ, ដំណើរអន្ទោលកើតស្លាប់ដែលទុកដូចជាចំណង ។ សង្សារភព ភពសម្រាប់អន្ទោលកើតស្លាប់ ។ សង្សារភ័យ ភ័យអំពីដំណើរអន្ទោលកើតស្លាប់ ។ សង្សារមោក្ខ ឬ -វិមោក្ខ ការរួចចាកដំណើរអន្ទោលកើតស្លាប់ (ការបានសម្រេចអរហត្តផល) ។ សង្សារលោក លោកគឺសង្សារ, ដំណើរអន្ទោលកើតស្លាប់ ទុកថាជាលោក (មួយយ៉ាង) ។ សង្សារវដ្ត ដំណើរវិលកើតវិលស្លាប់ ។ សង្សារសមុទ្ទ ឬ -សាគរ ដំណើរអន្ទោលកើតស្លាប់ឆ្ងាយទូលាយធំធេងដូចសមុទ្ទ ។ល។
ក្រុមការងារយើងខ្ញុំ សូមមេត្តាអធ្យាស្រ័យ ចំពោះរាល់កំហុសឆ្គងដែលកើតមាន ទាំងអត្ថន័យ អក្ខរាវិរុទ្ធ និងកង្វះខាតព័ត៌មានលម្អិតផ្សេងៗ… ហើយក៏សូមទទួលយកនូវមតិរិះគន់ ឬយោបល់កែតម្រូវផ្សេងៗរបស់លោកអ្នក ដោយក្តីគោរព និងរាប់អានបំផុត។
សូមអរគុណ!!!
ដកស្រង់ដោយ ៖ ស្រូវ
